"Yüzyıllardır, tırnağın, yumruğun, kemiğin, kasın (ya da uzantılarının) gücünü unutmadığımız, her fırsatta kullandığımız, örtük deyimlerle yücelttiğimiz, ara ara da açıkça övdüğümüz halde, inanılmaz bir ikiyüzlülükle bu gücü sanki aşılmalı, bastırılmalı, öldürülmeliymiş gibi göstermiş; usu, anlığı, kullanılacak tek yol, erişilecek en yüksek kat diye belletmişizdir. Şimdi olan bitense, tırnağımızın, yumruğumuz, kemiğimiz, kasımızın, bu duruma başkaldırması; başka bir şey değil. Onların öcünü alıyoruz şimdi; alabilecek kadar açık sözlü olabildiğimiz, bu ikiyüzlülüğü ikiyüzlülerin suratına çarpabildiğimiz için. Tırnağın, kemiğin, demirin, yılgının gücü yeniden saygı görecektir. Bu gücün egemen kılındığı yerde, kısa sürede her şey yerine oturur. Herkes sınırını bilir, yapabileceğini bilir. Bir noktada toplanan güce herkes uymasını öğrenir.
Oysa size ne kadar aykırı bir şey bu; değil mi?"
Bilge Karasu, Gece, Metis Yayınları, 2013, s.136-137.
Fotoğraf: Levent Kazak